Gewoon vrijdagochtend...

Tenminste, dat dacht ik toen ik opstond.

Op onze dagelijkse ochtendwandeling besloot ik mijn camera maar weer eens mee te nemen.
De zon scheen zo mooi, het was nog wat heiig, en heerlijk stil in het bos.




Bij een ven aangekomen zag Cézai waterhoentjes in het water.
Zwemmen doet ze ( nog) niet, maar ze loopt er wel zo ver mogelijk in.



Todat haar neus weer een ander spoor opving.





Op de terug weg naar huis kwamen we dit nog tegen.


En deze


Weer thuis aangekomen bleef Cézai nog wat in de tuin scharrelen, zoals ze wel vaker doet. Todat we zagen dat ze ergens mee bezig was.Met haar grote poot iedere keer ergens op.Ik kon net niet zien wat het was vanaf mijn plek.Todat ze het oppakte. Het was iets kleins en zwarts. Ik dacht een mol, en ging gauw naar buiten om tot de ontdekking te komen dat het een babyhaasje was!! Ze legde het gauw weer op de grond en ik kon het zo pakken.Helaas kwam dit haasje niet meer goed uit de strijd. Details zal ik besparen, maar kleine babyhaasjes zijn nou eenmaal niet bestand tegen een poot waarvan de eigenaresse ruim 47 kg weegt..:>(

Toen ik bezig was met de begrafenis van het haasje, stond Cézai vol interesse en met een kwispelende staart over een buxusperkje gebogen.Foute boel. Gauw erheen, en ja, daar was zijn broertje ! Mama haas had haar leger gewoon in mijn buxusperk neergelegd.
Wat te doen ? Laten liggen was geen optie,Cézai had haar potentiele speelgoed in de smiezen, en oppakken en buiten bereik van de hond leggen al helemaal niet.
Dus mijn vrienden van de Dierenambulance maar gebeld. Echt, die mensen komen overal voor.Voor gewonde egels, een reekalf in shock, aangelopen honden, en parkieten die hier neerstrijken.
En in de tussentijd vermaakte Joel , die ziek thuis was, zich goed met Bunny.
Die dus een hij was, en heel erg klein en dapper.















Nou hoop ik toch niet dat de Paashaas ons dit jaar overslaat...