Er ging een vlinder langs mijn
venster.
Een vlindertje met beentjes, armpjes
en oogjes.
Het danste vrolijk in cirkels en danste
in boogjes.
Ik zou zo graag nog zo willen
vlinderen.
Helaas mijn vleugels kunnen mij niet meer
dragen,
zoals in al lang vervlogen
dagen.
Toen ik als een vlinder door het leven
ging.
Helaas wat blijft is een zoete
herinnering.
26 September 2010.
Mijn schoonvader, bijna 88 jaar, is een ware dichter.
Pas geleden nog heeft hij in eigen beheer een hele gedichtenbundel uitgebracht.
Een heel klein beetje een familiebundel ; ene schoonzus en zwager hebben de opmaak gedaan, de andere schoonzus het voorwoord, en de foto's die er in staan zijn van mij.
En onlangs zat deze in mijn postvak.Geinspireerd door zijn jongste kleindochter,onze Quinty, die hij vrolijk en huppelend voorbij zag komen, heeft hij dit gedicht geschreven.
Toen ik het las, was ik echt even ontroerd...want zijn gedicht is zo waar...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten